Denys Piret: Kunstwerken uit recyclagemateriaal
30/10/24
Voor wie de vorige editie van het artiestenparcours bezocht, was de tuin van Denys Piret (77) wellicht een boeiende halte, met zijn metalen sculpturen die hij samenstelt uit zorgvuldig geselecteerd schroot. Ook wij raakten geïnspireerd door zijn fantasierijke kunstwerken en besloten hem opnieuw te bezoeken voor een uitgebreider gesprek.
Denys Piret was in zijn beroepscarrière actief als ingenieurarchitect. Hij ontwierp zowel woningen als industriële gebouwen en sloot zijn loopbaan af als juridisch expert. Ook nam hij de verbouwing van verschillende huizen in de gemeente op zich, waaronder zijn eigen woning. Tegelijkertijd bleef hij geïnteresseerd in kunstzinnige ontwerpen. ‘Beeldhouwen maakte deel uit van mijn architectuurstudie, maar de echte klik kwam toen mijn zoon, toen vijftien, wilde leren lassen. Vanuit zijn interesse in mechanica wilde hij een kart bouwen. Voor mij was dit een prachtige kans om samen tijd in het atelier door te brengen. Terwijl hij aan iets functioneels werkte, maakte ik mijn eerste kunstwerken.’
‘Later volgde ik enkele jaren les aan de Ateliers Voot van Sint-Lambrechts-Woluwe, waar je vrijblijvend aan je eigen projecten kunt werken. Ik aarzelde lang om me in te schrijven bij een officiële academie, omdat ik geen zin had in opgelegde opdrachten of een tijdsintensieve, schoolse opleiding. Maar toen ontmoette ik de kunstenaar Bob Van Der Auwera, die les gaf aan de academie van Brussel, en hij overtuigde me om bij hem les te volgen. In die academie kun je je studiepakket zelf samenstellen en kiezen voor een lightversie van de normale opleiding, zodat je je kunt concentreren op wat je echt wil leren. Ik ben blij dat ik die stap heb gezet, want je werkt in de academie samen met anderen en hun kijk op jouw werk is verrijkend. Je smeedt vriendschappen en verruimt je wereldbeeld, omdat je mensen ontmoet met allerlei achtergronden. Je kunt tot wel tien jaar les volgen in dezelfde discipline; ik heb nog één jaar te gaan.’
‘In het begin maak je eenvoudige dingen. Voor mij waren dat vooral figuratieve maskers. Later kwamen de geometrische constructies, en tegenwoordig maak ik vooral assemblages van gerecycleerd metaal. Soms gebruik ik plexiglas, hout of zelfs stukken kalfsbeenderen uit een ossobucogerecht. Maar mijn grote liefde blijft metaal, ook al vinden veel mensen het een koud materiaal.’
Wachten op inspiratie
Voor de geometrische constructies maak ik vooraf een maquette of schetsen, maar als ik met gerecycleerd materiaal werk, wacht ik op inspiratie. Dat wachten kan even duren, maar vroeg of laat komt het. Dan maak ik bijvoorbeeld een toekan van een oud olievat of een totempaal van tandwielen. In die werken herken je nog het vroegere leven van de onderdelen, maar nu zijn ze volledig vrij van hun functionele beperkingen. Hier in mijn atelier werk ik vooral met industrieel afval, maar ik heb ook een atelier in Frankrijk waar ik met afgedankte landbouwwerktuigen werk. Ik maak nooit serieproducties; elk stuk is uniek. Soms zien mensen een beeld en vragen ze of ik iets gelijkaardigs voor hen kan maken, dat kan wel. Soms pas ik een beeld aan op basis van feedback van een toeschouwer. Dat is het voordeel van werken met metaal: je kunt het steeds opnieuw gebruiken. Het creatieproces stopt nooit; meestal werk ik aan meerdere projecten tegelijk. Nu ben ik bijvoorbeeld bezig met een beeld dat een assemblage zal worden van een twintigtal tangen. Ik mis er nog een paar, dus het vordert langzaam, maar het komt er wel.’
Restauraties in Frankrijk
Naast zijn artistieke bezigheden heeft Denys ook andere interesses. ‘Mijn vrouw is geschiedkundige en mede daardoor zijn we in Frankrijk, in de regio Bourgondië, betrokken bij een vereniging die zich inzet voor het behoud van het patrimonium. We werken onder andere aan de restauratie van oude wasplaatsen. Zoals vaak is de uitdaging om voldoende financiële middelen bij elkaar te krijgen. Als je een subsidie aanvraagt, willen ze dat het gerestaureerde een functie krijgt in de gemeenschap. Voor de wasplaats hebben we dat wel gevonden, maar er zijn ook tal van kleine stenen huisjes, zogenaamde ‘cadoles’, die aan het vervallen zijn. Het zijn oude wijngaardhutten, gebouwd van droge steen of metselwerk, die wijnbouwers vroeger gebruikten om gereedschap op te slaan of om hun wijnstokken in de gaten te houden. De huisjes liggen verspreid en worden overwoekerd door planten en bomen. Er is dus nog genoeg werk te doen.
Er is ook iets in Wezembeek-Oppem dat me intrigeert. Ik kocht ooit een oud schilderij van de schilder G.A. Hubert, dat een landelijk huisje afbeeldt. Ik kocht het omdat op de achterkant ‘Wezembeek’ staat geschreven. Misschien weet iemand van de lezers of het huisje hier inderdaad ooit heeft gestaan?’ Mensen die meer informatie hebben over het schilderij kunnen een mail sturen naar info@dekam.be.
Foto’s van Denys Pirets sculpturen zijn te vinden op Instagram: Denys.Piret
Tekst: Karla Stoefs
Foto: ©Tine De Wilde
Uit: uitgekamd november 2024
