Nigel Williams: ‘Als je iedereen wil plezieren, ben je fout bezig’

Nigel Williams op volle toeren met 70 rpm

Hoe loopt de tournee?
Nigel Williams: ‘Zeer goed. Ik speelde net in Aarschot voor een volle schouwburg, met fijne reacties uit de zaal. Hoe de show onthaald wordt, hangt af van de politieke mood van de mensen. Er zit bijvoorbeeld een stuk in over inclusie, waarin ik de mensheid vergelijk met producten in een supermarkt. Als je daar iets ziet wat je niet lust, loop je er gewoon voorbij, zonder er expliciet aandacht aan te schenken. Je wordt niet hysterisch kwaad of smijt geen dingen kapot tegen de grond. Je laat de producten er gewoon zijn. Waarom kan dat ook niet als het gaat over transgenders bijvoorbeeld? Ik merk dat niet iedereen kan lachen of applaudisseren na zo’n vergelijking. Net zoals het mijn vrijheid is om te zeggen wat ik wil, is het ieders vrijheid om te zeggen: daar lach ik niet mee.’

Wat probeer je door die thema’s aan te snijden te bereiken?
‘Door een grappige vergelijking te maken, probeer ik wat verzachting in de houding van mensen te brengen. Zo citeer ik een man die zegt: ‘Ik haat homo’s!’ Waarop ik zeg: ‘Gelukkig moet gij er niet mee trouwen hè.’ Of ik geef woke op een bepaald moment de schuld van alles: ‘Zij zijn de oorlog in Oekraïne begonnen. En wat er gebeurt in Gaza, allemaal de schuld van woke.’ Door de meest absurde argumenten tegen woke te geven, zien mensen dat er een inherente woede heerst, maar tegenover wat? België staat bijvoorbeeld in de top 20 van rijkste landen ter wereld, maar toch zijn we ontevreden en trekt het hier zogenaamd op geen kloten meer. En natuurlijk zijn er zaken die nu slechter zijn, maar vroeger was het helemaal niet beter. Als kind ging ik met mijn vader betogen om homoseksualiteit uit het strafrecht te halen of de doodstraf af te schaffen. Elke periode heeft zijn strijdpunten, en oorlog is spijtig genoeg van alle tijden. Want ook na de Tweede Wereldoorlog was het nooit meer rustig. Denk maar aan de oorlogen in Vietnam, Korea, noem maar op. Het was misschien niet hier, maar er is altijd een oorlog bezig geweest. Dat lijken we soms te zijn vergeten.’

Jouw comedy is altijd maatschappijkritisch. Vanwaar die drang om het publiek te kittelen?
‘Als je iedereen wil plezieren, ben je volgens mij fout bezig. Tijdens een van de workshops die ik in Amerika volgde zei een New Yorkse jood me: ‘Als je op een podium staat, kijk naar het volk. Als iedereen achter u staat, dan ben je in de verkeerde richting aan het kijken.’ En hij heeft gelijk. Er zijn zo veel verschillen in de maatschappij. Het kan niet dat iedereen je goed vindt. Dat streven van artiesten om door iedereen graag gezien te worden leidt tot zo’n afgevlakte houding, waardoor je niet weet waar ze voor of tegen zijn. Dat leidt volgens mij tot een heel goedkope vorm van humor, en in het slechtste geval tot de bevestiging van achterhaalde ideeën.’

Zijn er momenten waarop je je wel inhoudt?
‘Ja, want als ik altijd zou zeggen wat ik denk, denk ik niet dat ze mij zouden boeken. (lacht) Allez, eigenlijk hou ik me niet in, maar ik let wel op de manier waarop ik dingen zeg. Zo vertrek ik in verhalen vanuit mezelf. Ik viseer niemand, maar begin vanuit de ‘ik’ te vertellen. ‘Ik ben een van die venten die …’ Ik wijs niet met de vinger, maar door wat ik zeg kunnen mensen zich er wel in herkennen of denken aan iemand anders die binnen dat plaatje past.’

In een recensie las ik dat 70 rpm milder is dan jouw andere shows.
‘Mijn manier van spelen is niet veranderd, maar ik leg het wel milder uit of zo. In hevige tijden zoals nu – met mensen pro-Trump, anti-Trump en anderen die rondlopen met gebalde vuisten – is het niet mijn taak om daar een schepje bovenop te doen, maar net om alles uit te leggen op een mildere manier. Weet je, laat ons er allemaal gewoon even mee lachen. Want in the end gaan we allemaal dood. En binnen 100 jaar bestaat niemand van ons nog. We vergaan en dan is het gedaan, en worden we vergeten na een tijd. Je eindigt als een foto op de schouw en je achterkleinkinderen zullen zeggen: ‘Wie was dat ook alweer?’ Dat klinkt triestig, maar dat is het eigenlijk niet. Want zodra je dat goed beseft, wil je misschien gewoon het beste maken van de tijd die je hier hebt.’

Hoe maak jij het beste van die gekregen tijd?
‘Door dit te doen: shows te maken, met comedy bezig te zijn. En ik werk ook graag in de tuin. Je moet jezelf afvragen waar je plezier van hebt in je leven. Waar krijg je voldoening van? Wie dat weet of vindt, is een gelukkige mens.’

Je bent nu 71 en staat intussen 25 jaar op de planken als stand-upcomedian. Hoe blik je op die periode terug?
‘Ik ben tevreden. Met de capaciteiten die ik heb, heb ik er alles uitgehaald wat ik kan. En ik kan nog elke dag doen wat ik graag doe. Ik hou van een livepubliek, omdat ik meteen kan zien wat mensen ervan vinden. Tv daarentegen is niet mijn medium. Als je op tv iets doet, geef je dat product af en beslissen zij wat ze ermee gaan doen. In mijn shows heb ik alles zelf in handen. Eigenlijk werk ik liever alleen. Van het moment dat je met iemand anders samenwerkt, ben je op het podium iets aan het doen wat misschien niet meer 100 % bij jou past, snap je?’

De titel 70 rpm verwijst ook naar de snelheid waarin onze maatschappij draait en evolueert. Hoe ga je daar mee om?
‘That’s not my problem. Ik probeer er niet in mee te gaan. Vandaag hebben we precies gefaald in het leven als we eens een dag niks te doen hebben. Het is toch niet omdat de zon schijnt dat je in je auto moet kruipen om anderhalf uur in de file te staan naar zee, om daar vervolgens geen parking te vinden. Sociale media gebruik ik daarnaast voor wat het dient: zichtbaar zijn en reclame maken. Daarvoor neem ik een half uur per dag. Voor de rest blijf ik eraf. Al dat eindeloze scrollen leidt toch tot niks.’

Waar haal je de inspiratie voor jouw shows?
‘Ik wandel door de straat, ga in volkscafés zitten en ik luister. Ik ben een spons voor alles wat ik zie en hoor. Als ik een uur ga wandelen in de stad ben ik ook echt moe. Ik neem alles op. Zo was ik bijvoorbeeld in de Albert Heijn, waar ik een joods en moslimkoppel zag. Zij discussieerden met elkaar aan de kassa, over wie er het eerst was. Dus in mijn show zeg ik: ‘Ik kwam ertussen en heb gezegd: jullie waren er alle twee tegelijk.’ En zo schuilt in het banaalste moment een grappig en tegelijk schoon maatschappelijk verhaal.’

Tekst: Veerle Weeck
Foto: © Tine De Wilde
Uit: uitgekamd maart 2025