Terugblik op het leven van een biersteker

Biersteker van beroep

‘Op zijn drieëntwintigste begon mijn vader als zelfstandig biersteker in Wezembeek-Oppem en omstreken. In die tijd kon je het aantal dorpsherbergen en cafeetjes niet tellen, mensen hadden in die tijd duidelijk meer dorst’, begint Irene goedlachs te vertellen. ‘Als biersteker leverde mijn vader hen eerst het bier in vaten en later ook in flessen.’ De benaming biersteker komt van het steken van de vaten bier door het luik aan de voorgevels van de cafés.

‘De eerste jaren reed hij met een kar rond, getrokken door twee paarden. Maar een van die paarden was vrij agressief en toen het paard mijn vader bij het voederen tegen de muur drukte, drong mijn moeder erop aan om de paarden te verkopen. Hij was een van de eersten in de gemeente die met een vrachtwagen rondreed.’

Zwaar werk

‘Het versjouwen van de vaten was zwaar werk. Met een ijzeren arm, een soort haak, werden de vaten van de vrachtwagen getild. Daarna werden de vaten verder gerold of getransporteerd met een houten kruiwagen. De bierbakken tilde hij op zijn schouder. Op een dag kwetste hij zich daarbij ernstig aan een gebroken fles waardoor hij maar drie vingers overhield.

Thuis bottelden we het bier manueel. De flessen moesten gereinigd worden en etiketten geplakt. We tapten het bier van het vat over in flesjes. Je moest daarbij vlug zijn, de dop van de fles moest er snel op, want elke druppel bier die naast de fles belandde, was een verloren druppel. We deden dat met een familieploegje: mijn moeder, peter, meter … Ik zie ons nog aan het werk in de keuken waar aan het plafond varkenshammen in kussenslopen te drogen hingen. De voedselinspectie kwam toen nog niet langs …

Ik was enig kind en een meisje, maar dat laatste maakte voor mijn vader niets uit, hij nam me vaak mee de baan op. Dan liet hij me ook de vrachtwagen besturen, alleen kon ik met mijn korte benen niet bij de pedalen, die bediende hij … Ja, het was een andere tijd. Maar aan het vele gezeul met bierbakken, heb ik wel een slechte rug overgehouden.’

‘Mijn vader was een volksmens, hij zong o.a. in het zangkoor van Wezembeek. Hij was een vrolijke levensgenieter en tegelijk een goed commerçant. Zijn zaak floreerde en al snel moest hij enkele gasten in dienst nemen. Omdat de zaken goed gingen, kon hij gul zijn. Als hij bier leverde, trakteerde hij iedere stamgast: zat er toen hij binnenkwam slechts één klant in het café, dan was er geen vrije plek meer wanneer hij vertrok. Maar zoals het toen de gewoonte was, dronk hij ook mee, met de nodige gevolgen … Zelf zei hij nooit dat hij veel dronk, hij zei eerder: ‘Ik heb veel vrienden.’ Maar wanneer hij thuiskwam, liet hij de vrachtwagen bij de poort achter: mijn moeder moest hem binnenrijden om geen brokken te hebben. Ook deed ze uit voorzorg de kelderdeur op slot, zodat mijn vader niet van de trap naar beneden sukkelde. Ja, ik zei het eerder al: het was een andere tijd … Maar dat hij de bijnaam ‘Maurice Kastaar’ kreeg, was zeker niet onverdiend.’

Geen overname

‘Mijn vader had graag gehad dat wijlen mijn echtgenoot, François, of ik de zaak overnam. Maar François had een goede job die hij liever niet opgaf. En zelf zag ik het als vrouw niet zitten om bier aan cafés te leveren. Dat viel bij mijn vader niet in goede aarde, we hebben toen een lange tijd tegen elkaar gesmoeld. Maar wat wil je, ik had schoolgelopen in de Parnasse, ik sprak daardoor vloeiend Frans en kon op het ministerie van Verkeer gaan werken. Ik denk niet dat ze bij mijn aanwerving wisten dat ik ook een vrachtwagen kon besturen.’

Tekst: Karla Stoefs
Foto: Tine De Wilde
uitgekamd juni 2022