Het idee voor Song Circle ontstond in volle lockdown toen singer-songwriter Jan De Campenaere alias Venus In Flames muziek wilde blijven spelen, en liefst samen met lotgenoten. De mogelijkheden waren beperkt, dus hield hij het simpel. In het voorjaar van 2021 organiseerde hij een aantal streamingsessies waarbij hij telkens het podium deelde met twee collega’s. ‘Met een volledige band optreden voor een lege zaal vond ik nogal raar. Maar als we als singersongwriters om de beurt onze liedjes zouden zingen terwijl we elkaar daarbij muzikaal en vocaal ondersteunden, dan was er tenminste nog wat onderlinge interactie.’ Zo gezegd, zo gedaan. Chantal Acda en Pieter Van Dessel van Marble Sounds mochten mee aanschuiven tijdens een eerste Song Circle-sessie. Daarna kregen Klaas Delrue van Yevgueni en Geert Verdickt van Buurman een uitnodiging in de bus. Ten slotte zouden ook Raf Walschaerts van Kommil Foo en Ilse Goovaerts alias Neeka aan de beurt komen.

De laatste line-up is een blijver geworden, getuige tien najaarsconcerten in de culturele centra, waaronder in GC de Kam in Wezembeek-Oppem. ‘Het was van meet af aan de bedoeling om hiermee de baan op te gaan als het ooit weer zou mogen’, vervolgt De Campenaere, die tegelijk op een nieuw Venus In Flames-album broedt. ‘Het concept van drie stemmen die afwisselend zonder veel toeters of bellen hun repertoire brengen, is natuurlijk veel fijner met een livepubliek. Dan voel je veel beter de ongedwongen sfeer tussen ons. Het is allemaal wat minder afgelijnd. Omdat we elk afzonderlijk al redelijk wat albums op onze teller hebben staan, kunnen we bovendien putten uit een grote collectie songs.’ ‘Er is veel interactie’, zegt Goovaerts. ‘We zingen onze liedjes, vertellen er een verhaaltje of anekdote bij, praten met elkaar en met het publiek.’

Partners in crime

De Campenaere en Goovaerts waren ooit al eens samen op tournee. De zangeres kwam in de studio backing vocals zingen bij Venus In Flames. ‘Ik heb het Ilse al vaker gezegd’, begint De Campenaere vervolgens een lofzang over zijn muzikale partner in crime. ‘Ik heb al met veel muzikanten samengewerkt, maar ik kan mij niemand inbeelden waarmee ik zo naturel samen zing.’ Waarom kan hij niet zo goed uitleggen, maar de zangeres vermoedt dat het met een gemeenschappelijke bron te maken heeft. ‘Er is veel common ground, ook qua smaak. Bij de fotosessie voor de tournee begonnen we spontaan een nummer van Joni Mitchell te zingen, toevallig eentje dat hij ook van buiten kende. En daarna eentje van Neil Young. Dat gemeenschappelijke repertoire stelt zich haast vanzelf samen. Dat maakt dat ik graag met Jan zing. Ik vind dat onze stemmen mooi blenden.’

Het repertoire van Raf Walschaerts en Kommil Foo kenden de andere twee iets minder goed, ook omdat het intussen zo uitgebreid is. ‘Ik had weleens met Mich in een project gezeten’, zegt Goovaerts. ‘Raf kende ik zijdelings, onder meer van de Radio 1-sessie van Kris De Bruyne.’ De Campenaere had hem iets beter leren kennen nadat ze samen de single Junkie van de liefde hadden opgenomen. ‘Toen ik de muziek van dat nummer voor mijn Nederlandstalige soloproject Alleman klaar had en er à l’improviste wat op aan het zingen was, hoorde ik plots zijn stem in mijn hoofd. Het was die typische vertelstem die Kommil Foo hanteert. Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en heb hem gevraagd.’

Govaerts: ‘Als beslagen verhalenverteller is Raf een meerwaarde voor deze Song Circle. Ik steek er altijd iets van op. Jammer dat zijn agenda eivol zit, anders hadden we dit najaar waarschijnlijk nog meer gezamenlijke optredens kunnen inplannen.’

Oeroud concept

Dat het drietal uiteindelijk samenwerkt is niet zo vreemd. ‘We zitten nu eenmaal alle drie in die lokale stam of gemeenschap van rootsy folkmuzikanten en singer-songwriters. Als folkartiest heb ik sowieso wat heimwee naar de tijd van Bob Dylan en al die andere zangers-poëten die in de bruine kroegen van New York zonder veel poeha hun ding deden. In een wereld waarin ongedwongen samen musiceren plaats heeft geruimd voor lichtshows en backing tracks keren we graag terug naar de bron.’

‘Zo’n liedjescirkel is een oeroud concept’, schetst De Campenaere het grotere plaatje. ‘Elvis Costello heeft het ooit met topnamen gedaan, maar eigenlijk is het enkele honderden jaren geleden gewoon op straat begonnen. In Ierland of Engeland zie je vandaag nog veel muzikanten met hun gitaar samenkomen en spelen. Hier is dat allemaal wat weggedeemsterd.’

‘Ik mis de spontaniteit’, vervolgt Goovaerts. ‘Als ik lees dat Della Bosiers na een optreden op de Nekka-nacht vroeger op het laatste moment door Ramses Shaffy uitgenodigd werd om de volgende dag met hem te gaan optreden, dan ben ik toch wat jaloers. Ook Kris De Bruyne vertelde me dat het er vroeger allemaal losser aan toe ging. Er hoeft niet altijd een groot marketingplan achter te zitten.’ Met zowel een nieuwe Engelstalige plaat van Venus In Flames als vers Nederlandstalig werk van Neeka in het verschiet zullen De Campenaere en Goovaerts af en toe ook een liedje lanceren. ‘We zijn met drie, dus we kunnen niet elk vijftien songs spelen, eerder zes of zeven. Ik kan natuurlijk niet buiten Don’t hold me back, dat ik trouwens nog altijd graag zing, maar het geheel zal een mix zijn van Engels- en Nederlandstalige liedjes. De kern blijft goede liedjes brengen.’

Tekst: Tom Peeters
Foto: © Tine De Wilde
Uit: uitgekamd oktober 2022