Nancy Romanus deed mee aan Hotel Römantiek

Je bent net 70 geworden. Exact evenveel jaren van je leven speelden zich al af in Wezembeek-Oppem.
Nancy Romanus: ‘Dat klopt. Ik ben geboren op 8 april 1954 op de keukentafel in mijn ouderlijk huis in de Bosweg. Ik heb heel wat warme herinneringen aan mijn kindertijd in Wezembeek-Oppem. Ik zat jarenlang in de Chiro en ik speelde hier toneel. De gemeente is nu erg veranderd, maar het was een zalige plek om op te groeien.’

En toch ben je net verhuisd naar Tervuren.
‘Tja. Vier jaar geleden overleed mijn man en ik bleef alleen achter in ons grote huis, dat dateert uit de jaren 70. Ik vond het te groot voor mij alleen en er kwamen ook grote kosten aan. Dus ging ik op zoek naar iets kleiners voor mijn oude dag. Ik zocht een tof appartement zonder trappen en dicht bij winkels. Dat vond ik in Tervuren. WezembeekOppem is zo verschrikkelijk duur geworden en ik vond er ook niets naar mijn goesting. Daarom waag ik de sprong naar Tervuren.’

Betekent dat afscheid nemen van Wezembeek-Oppem?
‘Zeker niet, want een van mijn kinderen woont er, en ik heb er nog altijd veel vrienden. Ook aan mijn huisarts en apotheker in Wezembeek-Oppem blijf ik trouw. En als er iets leuks te doen is in gemeenschapscentrum de Kam zal je me er zeker nog zien. Een echt afscheid is het dus niet.’

Waar word je gelukkig van?
‘Uren in mijn zetel zitten is niets voor mij. Toen mijn man nog leefde, deed ik al een flexijob in een restaurant en nu hij er niet meer is, doe ik nog meer shiften. Heel vaak in het weekend en soms ook in de week. Ik ben heel graag onder de mensen en die job in het restaurant geeft me die kans. Een halve dag per week werk ik ook nog in het bedrijf waar ik tot aan mijn pensioen aan de slag was. Het was daar zo leuk, ik kan er blijkbaar moeilijk afscheid van nemen. (lacht) Maar na de zomer stop ik er echt mee. Het is goed geweest.’

Hoe is het voor jou om, na al die jaren samen met je man, alleen verder te moeten?
‘Het is niet simpel. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen toen ik 11 jaar was, tijdens onze plechtige communie. We hadden een mooie tijd samen. Helaas werd hij in 2019 ziek. Er werd uitgezaaide maagkanker vastgesteld. Amper acht maanden later overleed hij. We hebben gelukkig mooi afscheid kunnen nemen, ook al was het tijdens de coronapandemie. Ik ben toen veertien dagen bij hem gebleven, dag en nacht, in het Jan Portaelsziekenhuis in Vilvoorde. We hebben nog veel kunnen praten, en hij had zijn kinderen en vrienden om zich heen.’

Je nam onlangs deel aan Hotel Römantiek, een tv-programma waarin mensen boven de 65 op zoek gaan naar de liefde. Wat dreef je?
‘Een oud-collega overtuigde me om mee te doen. Ze vond het wel iets voor een bon vivant als ik. Ik had het programma wel al gezien, maar het was nog helemaal niet bij me opgekomen om zelf deel te nemen. Ik heb er met mijn kinderen over gepraat en ook zij vonden het een tof idee, zolang ik maar niets deed dat hen in affronten zou doen vallen.’ (lacht)

Is het geworden wat je ervan had verwacht?
‘Ik verwachtte niet om de liefde te vinden, wel om er goede vriendschappen aan over te houden. En toen was er Jos. We hadden een klik en ik voelde zelfs vlindertjes in de buik tijdens de reis. Maar achteraf gezien was het eerder een vakantieliefde. Het programma duwt je ook een beetje in die richting. Jos woont het grootste deel van het jaar in Frankrijk. Na de opnames ben ik een week naar hem gegaan, maar de vlindertjes bleken te zijn gaan vliegen, ook bij hem. Misschien moest het te snel gaan. Hij wilde meteen samen gaan wonen, liefst in Frankrijk. Ik had net een appartement gekocht en wilde mijn kinderen en zes kleinkinderen niet zomaar achterlaten. De liefde was uiteindelijk niet sterk genoeg, maar daar hebben Jos en ik vrede mee. Hotel Römantiek was een heel fijn avontuur.’

Heb je er vrienden aan overgehouden?
‘Zeker en vast. We hebben een WhatsApp-groepje en we zien elkaar regelmatig. Binnenkort hebben we bijvoorbeeld een barbecue in Brugge bij een van de deelnemers en in de zomer gaan we samen naar zee. Het is telkens heel fijn om elkaar terug te zien.’

Wat trok je aan in Jos?
‘Wel, vooraf had ik gezegd dat ik op grote mannen met veel haar viel. Jos is net het omgekeerde. (lacht) Hij heeft een zachte stem, een lieve glimlach en ogen die stralen. We konden heel goed praten. En toch bleef het niet duren. Mijn man en ik zijn 55 jaar samen geweest. Ik denk dat je ongewild toch altijd vergelijkt als je aan een nieuwe relatie begint. Aan mijn man kan voorlopig niemand tippen.’

Het leven heeft je de voorbije jaren flink wat klappen uitgedeeld. Hoe blijf je overeind?
‘Ik heb inderdaad een zware periode achter de rug. Ik ben mijn man verloren en drie maanden later ook mijn broer. Dat was verschrikkelijk. Onlangs ben ik op weekend geweest met jeugdvrienden van mijn man, met wie hij samen in de kleuterschool in Wezembeek-Oppem zat. Het is een groepje waarmee we al 45 jaar elk jaar een paar dagen op vakantie gaan. Toen ik de eerste keer alleen meeging, voelde dat heel raar. Iedereen is nog samen, niemand heeft zijn partner verloren. Mij overkwam het wel en dat doet pijn. Maar tegelijk voel ik me zo warm omringd door mijn familie en vrienden. Daar ben ik dankbaar voor.’

Wat wens je jezelf toe?
‘Ik ben mijn weg nog aan het zoeken. In mijn nieuwe appartement, in een nieuwe gemeente, in mijn nieuwe leven. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik ben niet iemand die bij de pakken blijft zitten. Ik wil niet mijn hele leven alleen blijven, maar ik ga ook niet actief op zoek. Geen datingsites voor mij. Een vriendin van 80 jaar verloor 20 jaar geleden haar man. Sinds afgelopen zomer heeft ze een nieuwe vriend en ze is dolgelukkig. Ze bloeit helemaal open. Dat wens ik mezelf ook toe.’

Tekst: Tina Deneyer
Foto: Tine De Wilde
Uit: uitgekamd juni 2024