‘Ik werd journalist om Standard te kunnen volgen’
14/11/23
David De Myttenaere is leraar in het vijfde leerjaar van de Franstalige École Saint-Georges. Hij heeft er ook al een lange carrière als sportjournalist op zitten, en schreef zonet een boek over voetbalclub Standard Luik, ‘Rouche Toujours!’.
David De Myttenaere woont sinds 2005 in WezembeekOppem. Hij is geboren in Etterbeek en opgegroeid in Sint-PietersWoluwe, vlak bij het Zoniënwoud. Dus niet ver van Wezembeek-Oppem, waar zijn vrouw vandaan komt. De gemeente tussen de stad en het platteland bevalt hem enorm. Zijn kinderen – vier zonen – gingen naar basisschool Notre-Dame de la Trinité, en gaan nu naar het middelbaar in Mater Dei in Sint-Pieters-Woluwe. Zelf is David al enkele jaren leraar in École Saint-Georges, maar van 2002 tot 2018 is hij sportjournalist geweest. Voor hem was dat een droom die uitkwam. Tijdens zijn studies journalistiek kon hij stage lopen bij de RTBF. Snel daarna mocht hij aan de slag bij de Brusselse krant met de uitgebreide sportbijlage La Dernière Heure (DH). ‘In het begin schreef ik nog over alle sporten, maar al snel alleen over voetbal’, vertelt David. ‘In 2003 kreeg ik mijn diploma en in 2005 was ik bij DH verantwoordelijk voor de verslaggeving over Standard. Daarom had ik ook journalistiek gestudeerd – om het voetbal, en dan vooral Standard Luik – te kunnen volgen.’ Waar kwam die clubliefde vandaan? ‘Mijn vader maakte de succesvolle periode mee met de titels in de jaren 70 en 80. Ik ben van 1979, dus van die periode heb ik weinig bewust meegemaakt, maar mijn vader heeft me toch ‘besmet’. Vervolgens heb ik vooral de moeilijke periode meegemaakt waarin Standard 25 jaar lang geen titel behaalde (tussen 1983 en 2008, red.). Maar periodes zonder succes kunnen er ook voor zorgen dat de passie nog toeneemt.’
Toptalenten
Uiteindelijk kwamen de successen terug. Toen David journalist werd, begon Standard aan een nieuwe periode van hoogconjunctuur, met de verloren bekerfinale in 2007, de kampioenstitels van 2008 en 2009, de deelnames aan de Champions League en de bekerwinst in 2011. Het was de periode waarin toptalenten zoals Witsel, Fellaini, Defour en Mbokani de Rouches naar het hoogste niveau brachten. Voor David betekende zijn droomjob hard werken: ‘Ik woonde toen net in Wezembeek-Oppem, en ik reed elke dag naar Luik om de trainingen bij te wonen. Ik moest elke dag over Standard schrijven – soms twee tot drie pagina’s – want Standard was belangrijk voor DH. Ondertussen evolueerde het beroep ook. Steeds meer trainingen vonden plaats achter gesloten deuren, en de spelers werden minder toegankelijk.’ De vijftien jaar journalistiek, die voor 98 procent in het teken van Standard stonden, waren uitputtend. ‘Op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik de volgende dag nog kon schrijven.’
Zij-instromer
In 2018 besloot De Myttenaere om leraar te worden. ‘Daar had ik al langer zin in. Ik zocht een beroep waarmee ik iets wezenlijks kon betekenen in de maatschappij, en ik kan goed met kinderen om. Maar toen ik er de eerste keer naar informeerde, bestond er nog geen opleiding ‘s avonds en in het weekend. Als je zelf kinderen hebt, is het niet evident om te stoppen met werken en terug te gaan studeren tussen 18-jarigen. Door het lerarentekort zijn er wel lerarenopleidingen ‘s avonds en op zaterdag gekomen. Net zoals in het Nederlandstalige onderwijs zijn er meer en meer zij-instromers in het lerarenberoep. Ik heb me de overstap nooit beklaagd. Het is een plezier om leraar te zijn en al die leerlingen te begeleiden en voor leerlingen kan het interessant zijn om les te krijgen van mensen met nog een andere carrière-achtergrond.’
Een vulkaan
Toch heeft de voetbalmicrobe David nog niet losgelaten. Nadat hij eerder al de pen vasthield van de biografie van oud-topscheidsrechter en voetbalanalist Marcel Javaux, schreef hij nu Rouche Toujours! Het officiële boek van 125 jaar Standard de Liège. Het boek is naar het Nederlands vertaald omdat de club ook in Vlaanderen veel supporters heeft. ‘Het boek deelt de geschiedenis van de club op in acht periodes, op basis van de bestuursleden die in die periode het verschil maakten. Mensen zoals de vooroorlogse voorzitter Maurice Dufrasne, naar wie het stadion officieel werd vernoemd, voorzitter Roger Petit, die na de oorlog van Standard een topclub maakte, maar ook Luciano D’Onofrio, Roland Duchâtelet of Bruno Venanzi. Mijn oud-collega Michel Dubois, die Standard ook heeft gevolgd bij DH (en bijna 50 jaar journalist was, red.) heeft me geholpen voor de vroegste periode. Tussendoor zijn er gesprekken met legendes van de club over het Standard van vroeger en nu. Zo heb ik spelers ontmoet die ik nog nooit had kunnen spreken, zoals Eric Gerets die niet zo benaderbaar is. Allemaal krijgen ze een twinkeling in de ogen als ze over hun tijd bij de club mogen praten. Zoals de Congolees Paul Bonga Bonga die de eerste titel van 1951 heeft meegemaakt, en nu meer dan 90 jaar oud is, of Léon Semmeling die gezondheidsproblemen heeft. Guy Hellers kwam speciaal uit Luxemburg voor een gesprek en Simon Tahamata uit Amsterdam.’
Met spelers en trainers als Gerets, Wilmots, Preud’homme of Defour heeft Standard veel sterke persoonlijkheden voortgebracht. Is dat toeval? ‘Om met de druk in een topclub om te gaan moet je sowieso sterk staan. Supporters zijn veeleisend, ook al zijn ze erkentelijk voor wie alles geeft voor de club. Bij Standard brandt het vuur altijd heviger. Men spreekt niet voor niets over de hel van Sclessin (de bijnaam van het stadion, red.). Het is een vulkaan die met regelmaat uitbarst. Het was van bij het begin een club van hoogtes en laagtes. Als het goed gaat is Standard magisch, maar als het slecht gaat is het meteen een catastrofe.’
Tekst: Michaël Bellon
Foto: (c) Tine De Wilde
Uit: uitgekamd november 2023
