‘Het is zoveel meer dan met treintjes spelen’

Met zijn 73 lentes mag Eddy Verbraecken al even genieten van zijn pensioen. Maar veel stilzitten is er niet bij. Zo brengt zijn passie voor treinen hem iedere dinsdag naar Leefdaal, bij Bertem. Samen met de andere leden van Model-Spoor Vrienden Leuven bouwt hij naarstig en geduldig verder aan een nu al indrukwekkende modelspoorbaan. ‘Zoals de naam het al weggeeft, was het vroeger een club uit het Leuvense. Ze moest daar weg. Een deel van de leden is opnieuw begonnen in Lubbeek, een vijftal anderen hebben in Leefdaal een doorstart gemaakt’, vertelt Eddy. ‘Ikzelf heb me ongeveer zes jaar geleden aangesloten bij de afdeling in Leefdaal. Een voormalige collega, met wie ik 27 jaar heb samengewerkt, heeft me erbij gehaald. Hij wist hoe gefascineerd ik ben door alles wat met treinen te maken heeft.’

Treintjes voor de zonen

De liefde voor treinen zit er al van jongs af in bij Eddy. ‘Een heel deel van mijn leven heb ik aan de spoorwegovergang in Belsele-Waas gewoond. En mijn grootvader heeft altijd voor de spoorwegen gewerkt. Niet als machinist, wel als bareelwachter. Zelf heb ik me er ook als jonge gast kandidaat gesteld, maar ik was 14 dagen te jong om te mogen beginnen. Ik moest niet veel later mijn legerdienst doen, en nadien had ik elders een goede job, waardoor het er niet meer van gekomen is’, herinnert Eddy zich. ‘Hoe ik dan bij de modeltreinen ben uitgekomen? Goh, dat is begonnen met het eerste treintje dat ik als kleine jongen heb gekregen. Nadien is dat wat stilgevallen, tot een van mijn zonen zijn communie deed. Met het geld dat hij kreeg, kocht hij een treintje. Daarna nog wat sporen, enkele wissels en wat wagons, en we waren vertrokken. Nadien heb ik het van hem overgenomen en ben ik zelf uitbreidingen beginnen te kopen.’

Belgische stoomtreinen

Het zwaartepunt van Eddy’s collectie ligt op Belgische stoomtreinen. ‘Ik zette wat spaarcenten aan de kant, en telkens als er een speciaal Belgisch model bijkwam, schafte ik dat aan. Voor die Belgische modellen moet je snel zijn. Ze maken er niet zo veel exemplaren van, dus je moet ze telkens reserveren. Ik heb mooie locomotieven en wagons in mijn vitrinekast staan. Het leuke is dat ik als jonge snaak met de echte modellen heb mogen meereizen. Op houten banken toen nog, een pak minder comfortabel dan nu. Stoomtreinen rijden al lang niet meer op ons spoornet. De laatste keer dat er reizigers mee werden vervoerd, was in 1965. En twee jaar later was het goederenverkeer met stoomtreinen definitief voorbij. Dat betekent niet dat er geen modelstoomtreinen meer uitkomen. Reken op een bedrag van minstens 400 à 500 euro voor een wagon, en voor locomotieven loopt dat bedrag nog verder op. Ja, ik geef toe dat het een dure hobby is. Maar goed, siervissen houden of fietsen kan je ook een pak geld kosten.’

Clublokaal bij de boer

Net omwille van dat kostenplaatje, en ook door het gebrek aan plaats, heeft Eddy thuis nooit een modelbaan gehad. ‘We hadden drie kinderen en die moesten we ergens te slapen leggen. Ik kon hen niet in een kleerkast steken zodat ik ruimte had voor mijn sporen. Af en toe liet ik de treintjes rond de salontafel rijden, maar dat was het dan ook’, lacht Eddy. ‘Het grootste deel van mijn collectie bevindt zich in mijn vitrinekast. En zelfs als ik ruimte genoeg zou hebben, een grote modelbaan uitwerken, is haast onbetaalbaar.’ ‘Reken 400 à 500 euro voor een wagon. Ik geef toe, het is een dure hobby’.

Gelukkig kan Eddy zich helemaal uitleven in het clublokaal in Leefdaal. Al is ‘lokaal’ misschien niet meteen het goede woord. ‘Onze modelbaan bevindt zich in een moderne hangar van een landbouwbedrijf, voorzien van verwarming en airconditioning. Echt een prima onderkomen. Als ik mijn modeltreinen op mijn zolder zet, riskeren ze door de koude schade op te lopen. We zitten daar echt goed. De landbouwer in kwestie heeft zelf een grote collectie en is ook lid van een club. Nog een groot voordeel van het pand in Leefdaal is de ruimte die we hebben. Onze modelbaan meet ongeveer acht bij vier meter, en er is nog plaats om bij te bouwen. Zo hebben we het plan opgevat om het station van Sint-Joris-Weert na te maken.

Komt dat zien

Al ligt de focus momenteel op het verder verfijnen van de bestaande modelbaan. ‘Als je het clublokaal binnenwandelt, waan je je in Zwitserland. We hebben ons niet op een bestaand dorp gebaseerd. De brug is wél een replica, daarvoor hebben we de plannen van de echte brug opgevraagd. De bergen bestaan uit kilo’s en kilo’s gips boven op kippengaas. De bovenleiding, die was ook niet in een-twee-drie klaar. Twee jaar heeft dat geduurd, want we moesten paal per paal solderen. We zijn best trots op het resultaat. We kunnen tot vijftien treinen tegelijkertijd laten rijden. We hebben op de details gelet. De kabelbaan gaat echt naar boven, en op straat rijden fietsers’, legt Eddy uit. ‘Maar het werk is nog niet gedaan. Om de treinen automatisch te laten rijden zijn er programma’s uitgeschreven. Daarin willen we nog een stuk verder gaan. Zo is het de bedoeling dat het rangeren en afkoppelen van de treinen helemaal automatisch verloopt. Daar is nog wat extra bekabeling voor nodig. Ieder lid heeft zijn specialiteit en er is werk voor iedereen. Van bomen maken en huizen monteren tot besturingsprogramma’s maken en defecte wissels herstellen. Solderen is mijn ding, maar ik spring graag in waar dat nodig is. Waarom ik het zo leuk vind? Treinen zijn mijn passie en het is fijn om die te kunnen delen met de andere clubleden. De meeste zijn ook iets oudere mannen zoals ikzelf. We werken niet de hele tijd aan de modelbaan. Er is ook tijd om een pintje te drinken. Wie de modelbaan graag met zijn eigen ogen wil aanschouwen, is altijd welkom op onze lentebarbecue op zondag 2 juni.’

Tekst: Jelle Schepers
foto: © Tine De Wilde
Uit: uitgekamd april 2024