Carlos Ensinas Almeida - hoofd verkeersdienst politiezone WOKRA

Vlot en veilig verkeer in zowel Kraainem als WezembeekOppem: dat is waarvoor hoofdinspecteur Carlos Ensinas Almeida (48) zich iedere dag inzet. En die inzet gaat véél verder dan controleacties opzetten en processen-verbaal uitschrijven.

Op zoek naar consensus

Als hoofd van de verkeersdienst van de politiezone WOKRA zit Carlos mee rond de tafel om knelpunten te bespreken en oplossingen naar voren te schuiven. ‘Ik zit iedere maand samen met de burgemeester, de bevoegde schepen en de mobiliteitsambtenaar. Zowel in Kraainem als Wezembeek-Oppem. Met ons vieren vormen we de verkeerscommissie’, verduidelijkt Carlos. ‘Zo’n commissie neemt doorgaans een hele voormiddag in beslag. We bespreken er alles wat met mobiliteit en verkeersveiligheid te maken heeft. Zo kwam onlangs de mobiliteitsstudie voor Kraainem, uitgevoerd door een extern studiebureau, aan bod. Uiteindelijk bleek dat de impact van dat plan te zwaar zou zijn, waardoor het niet uitgevoerd zal worden. Tijdens de samenkomsten gaan we altijd op zoek naar een consensus. We houden uiteraard ook rekening met de inbreng van buurtbewoners en andere partners, zoals De Lijn.’

Tijdens de verkeerscommissies is er ook tijd en ruimte voor het behandelen van meldingen en klachten van inwoners. ‘Zowel bij de gemeente als bij de politie komen veel e-mails binnen. Mobiliteit en verkeersveiligheid is iets wat mensen bezighoudt. We krijgen veel meldingen over overdreven snelheid. Haast iedereen vindt dat er te hard in zijn straat wordt gereden. Komen er klachten binnen, dan plaatsen we snelheidsmeters. En in 95 procent van de gevallen kunnen we weerleggen dat er een probleem is. Vaak heeft het met perceptie te maken. Mensen onthouden doorgaans enkel de extreme gevallen. Ze verwijzen naar die enkele auto’s die door hun straat scheurden, en vergeten dat de overgrote meerderheid zich wel netjes aan de snelheidslimiet houdt. De hoeveelheid auto’s is voor velen een doorn in het oog. Doorheen de jaren zijn er nu eenmaal veel voertuigen bijgekomen. Gezinnen met vier auto’s zijn geen uitzondering meer. Mensen vragen om hun straat af te sluiten of er enkel plaatselijk verkeer toe te staan, maar dat is moeilijk te controleren en het is ook niet dé oplossing, want dan slibben de hoofdwegen dicht. Het is zaak om problemen niet te verschuiven. Als politie en gemeente moeten wij naar het grotere geheel kijken. Ik heb geleerd dat je niet voor iedereen goed kan doen.’

Luisteren naar bewoners

Goed communiceren is voor Carlos van cruciaal belang. ‘We bezorgen mensen altijd een antwoord. Dat is het minste dat we kunnen doen. Ik ga ook altijd eens ter plaatse. Niet alleen om de verkeerssituatie beter te kunnen inschatten, maar ook om met de melder en eventueel nog andere buurtbewoners te praten. Mensen appreciëren het als je de moeite neemt om langs te komen. Zulke gesprekken verlopen gemoedelijker en je komt er meer door te weten. Ik leg de mensen dan ook uit dat we hun melding ernstig nemen, maar dat we niet altijd meteen iets kunnen doen. Soms wachten we nog op cijfers om een onderbouwde beslissing te kunnen nemen.’

Als gemeente en politie een bestaande verkeerstoestand wijzigen, valt dat doorgaans niet bij iedereen in goede aarde. ‘Mensen zijn gewoontedieren en hebben het vaak moeilijk met verandering. Neem nu het afsluiten van de doorsteek van de Jules Adantstraat naar de Wezembeeklaan, bedoeld om sluipverkeer en de kans op ongevallen verminderen. Daar was in het begin veel commotie over, omdat mensen vreesden langer onderweg te zijn. Nu kraait er geen haan meer naar. Heel soms moeten we een beslissing terugdraaien. Zoals in de Trilpopulierenlaan in Kraainem. De neveneffecten op de omliggende wijk bleken te groot’, vertelt Carlos. ‘Momenteel ben ik bezig met de voorbereidingen voor het opheffen van het halfmaandelijks parkeren in Kraainem en Wezembeek-Oppem. Van de mensen hoor ik dat ze tevreden zijn dat het wisselen van kant binnenkort tot het verleden behoort. Wat de nieuwe parkeerregeling zal zijn, hangt af van straat tot straat. Ook hiervoor luisteren we naar de bewoners.’

Vinger aan de pols

Tijdens zijn loopbaan bij de politie heeft Carlos zich niet altijd met verkeer beziggehouden. ‘Ik ben als 20-jarige begonnen bij de dienst interventie van de politie van Brussel. Daar opereer je vooral als brandweerpolitie: van de ene interventie naar de andere. Na 9 jaar heb ik de stap gezet naar de landelijkere politiezone Tervuren. Daar ligt de kiem van mijn interesse voor verkeer. Een aparte verkeersdienst was daar destijds niet, waardoor iedereen er zich mee bezig hield. Sinds 2008 maak ik deel uit van de politiezone WOKRA. Hier was een plaats in het middenkader én ik kon mijn brevet voor motorrijder halen. Ik ken de streek goed. Ik ben afkomstig van Leefdaal, ging naar school in Tervuren en woon al 13 jaar in Sterrebeek. Uiteindelijk heb ik het hier tot hoofd van de verkeersdienst geschopt. Dat betekent dat ik nu meer moet vergaderen, maar ik probeer toch nog regelmatig de baan op te gaan om de vinger aan de pols te houden.’

Uit het verkeer geplukt

Is er op het terrein veel veranderd? ‘We merken dat er meer mensen betrapt worden op rijden onder invloed van drugs. Maar dat komt omdat controleren op drugs vlotter gaat dan vroeger. Bij alcohol is dat ook het geval. Welke straf ze nadien ook krijgen, op dat moment is het het voornaamste dat we ze uit het verkeer hebben geplukt. Het verkeer is zo druk geworden dat het belangrijk is om alert te zijn. En dat ben je niet als je onder invloed bent. Net daarom zijn de controles er. Al moeten we door sociale media onze controleposten vaak snel verplaatsen of opstellen op plaatsen waar we normaal niet staan. Want via onder meer WhatsApp gaat snel rond waar we aan het controleren zijn. En laat me meteen ook een veelgehoord misverstand uit de wereld helpen. We hebben geen quota over hoeveel chauffeurs we per jaar moeten controleren. Repressie is nodig in het kader van de verkeersveiligheid. Wie niet luisteren wil, moet voelen. Maar evenzeer zetten we in op sensibilisering. Bij parkeerovertredingen van de eerste graad geven we eerst een waarschuwing. Pas bij een tweede of derde inbreuk volgt er een boete.’

Tekst: Jelle Schepers
Foto: © Tine De Wilde
Uit: uitgekamd februari 2024